Kolejna książka najbardziej znanego popularyzatora polskiej historii Dariusza Baliszewskiego, nie jest książką wypełnioną obrazkami wesołymi, nie jest książką wypełnioną ciekawostkami: to książka o historii najtrudniejszej. Pełna dobrą prozą narysowanych obrazów batalistycznych i portretów, bardzo bolesnych, szczególnie dla Polaków, ale bolesnych nie tylko dlatego, że dotykają polskich narodowych tragedii - Baliszewski nie boi się dotknąć Polaków również tam, gdzie boli jeszcze bardziej, bo w historię zdrad, słabości, w historię nieodpowiedzialności, głupoty i obojętności. Bo bez wątpienia autor ma dwie miłości: jedną jest Polska, ale drugą jest Prawda. I to właśnie umiłowanie prawdy, nieczęste wcale u polskich historyków, każe autorowi odkrywać również te zakamarki narodowej pamięci, o których wolelibyśmy zapomnieć, w imię narodowego świętego samozadowolenia. Baliszewski nie chce na to pozwolić: dlatego spycha z pomnika bohaterów, którzy na cokół nie zasłużyli, ściera znamię hańby z tych, którzy sami przed niesłusznymi oskarżeniami nie mogli się bronić, oświetla tych, którzy swoje grzechy i grzeszki woleli ukryć w cieniu tragizmu historii - ale również odkrywa sprawy po prostu nieznane. Wyjaśnia kontekst i na końcu po lekturze książki nagle rozumiemy, że ze zbioru tego wyłania się jakaś spójna i mocna wizja dziejów Polski. Trzecia strona medalu to książka o historii prawdziwej. [Szczepan Twardoch]